1. Vogar

2. Desamores

3. Paxaro de sal

4. Seiva

5. A rula

6. Aquí em baixo

7. A tribu máxica

8. Pena Gabeira

9. Quérome ire

10. O mar anda

11. O río

12. Nai Terra

13. No Aire

14. Altinho

Uxía Senlle: Voz e coros
Carlos Castro: Batería e percusións
Nani García: Piano, teclados
Marcos Teira: Guitarras
Kim García: Contrabaixo
Javier Ferreiro: Percusións
Suso Vaamonde: Pandeireta
Oscar Sanjurjo: Zanfona
Raquel D. Senlle: Gaita
Xosé Liz: Bouzouki
Quim Fariña: Violín
Xosé Manuel Budiño: Gaita
Roberto Somoza: Saxo Soprano
Teresa Sayas: Batería
Susana Seivane: Gaita
Donald Shaw: Acordeón
Guadi Galego: Gaita
Michael McGoldrick: Frauta irlandesa/low whistle
James Mackintosh: Batería
Zezo Ribeiro: Guitarra
Pandeiromus: Pandeiretas
Rosa Cedrón: Cello
Javier Cedrón: Violín
Pancho Álvarez: Bouzouki
Cuarteto de Corda Nemet
Rogelio Groba Jr: Violín
Beatriz Rodríguez: Violín
Luis Magín: Viola
Clara Groba: Cello

Voces Invitadas :
Dulce Pontes
Karen Matheson
María del Mar Bonet
Guadi Galego
João Afonso
Filipa Pais
Pandeiromus
María e Nuria Freiría

Tiven medo de bogar
tiven medo da auga clara
anque fora cuns bos remos
anque fora na man calma,
¡non bogaba!, ¡non bogaba!

O medo xa non sei del,
Xa secou aquel mar longo
E sin saber donde ven
si é doutro ou é meu
navegonun mar de fondo.

Rema, papa Juan rema
Que está mamá cosendo
"os birriricos"
na carrareta
Papá Juan rema, que esta mamá
collendo a carrareta

Popular - A Poboa do Caramiñal

Costureiriña bonita
dame unha agulla de prata
para sacar esta espiña
do corazón que me mata

E non te quero
teño falado
que teño outro máis bonito
noutro lado

E non che quero
téñoche dito
que teño outro máis bonito
noutro sitio

Non me tires con pedriñas
que eu case non chas aceito
mentres o mundo foi mundo
ti para min xa tes feito

E non te quero...

Pouco se me da que rías
pouco se me da que chores
non quero faguer contigo
o camiño dos amores

Non m'adoita que me mires
nin m'adoita que me fales
porque xa sei que t'estimas
en moito máis do que vales

E non te quero...

Se nalgún tempo soubera
o que me había de vir
tivera conta contigo
e non me deixara ir.

Un día presinto
o aroma do amor
no outro non raia o sol
revivo no soño
o rosto do teu corazón.

E agardo alomenos
un só sinal
nas horas lentas
do mar,
vestido de lúas
meu paxaro de sal.

Imaxino que o día
vai chegar,
mais nada
se ve de aquí,

mil enigmas
te envolven
e ó espertar,
avístase o vendaval

Fágome lume
tezo mares
regreso no sol
a arder.

Tórnome río
vou onde vas
nas azas do teu ollar.

Bebo en fontes
onde nunca bebín
navego
en mares distintos
pérdome
en longas travesías
lonxe do teu camiño.

Lémbrome
dun anxo verde
e dun raio azul

Quedas atrás, moi atrás,
onde non te podo ver
pequeno e distante.

Muda e núa
engarabéllome alí
no infinito illó asulagada
vexo crecer as miñas azas
nado sen fin no abismo

Lémbrome
dun anxo verde
e dun raio azul

Quedas atrás, moi atrás
onde non te podo ver
pequeno e distante

Teño nos ollos
prácidos coitelos
acedos versos nas veas
verco na area
todo o meu segredo
son seiva e sineira

Voume axiña
sinto a vida arredor
emigran as miñas mágoas
voan macías e isoladas
lonxe, ben lonxe soben

A rula que viudou
botou as penas ó ar
por ver se o mar levara
ou se habían de aniñar.

Bebeu auga tan amarga
que abafou de sal e pranto
sumiuse nunha mágoa
afundiuse no mar largo.

"A rula que viudou
xurou de non ser casada
nin pousar en rama verde
nin beber da iauga clara"

Por aquí pasou a rula
por debaixo da oliveira
corazón de pedra dura
non ten a quen dar as queixas

¡Ai!, non esta quen a quería
non está quen ela amaba
foi ceifar unhas estrelas
para a nova alborada.

Aqui em baixo é tudo azul
o arco iris é azul
e é azul a chuva quando molha.

Aquí em baixo é tudo azul
o meu lugar é azul
em azul ate dançam as areias
só se vê estrelas no mar
num silencio tudo azul
e mais as bolhas de ar que nos rodeiam

Aquí em baixo é tudo azul
a lúa veste de azul
anémonas säo nossas caricaturas

E se a morte for azul
e durmir no fundo mar
onde os sonos nos confiam as lembranças

Aquí em baixo é tudo axul
o arco-iris é azul
e é azul a chuva quando molha.

Lambirón, home das bubas
serpe, paxaro da morte
auroboro, pel de cobra
acompáñenme na sorte

Lumia, mariños, sereas
lavandeiras e nubeiras
libeliña e cuco rei,
¿cántos anos vivirei?

Ímola alboreando
a nubeira da auga
na beiramar,
na auga da amañecida
no abrollar deste día
voume lavar

Andoriña, paporrubio
vacaloura e biosbardos,
trasnos, perellos e tardos
me leven a porto salvo

Sabias, xanas e canouras
a dona dos pes de cabra,
máxica tribu dos mouros
librenme do mal que traia.

Estou no cabo do mundo
estou no fondo da terra
traio a auga dos camiños
e o naufraxio dos navíos

E serei na vida a fonte
durmirá o sangue no mar
veño de ancorar a i-alma
na herba de namorar

Se me perdo asulagada
na varanda desta pena
desemboquen nas entrañas
todas as miñas arelas

Darei cos tesouros certos
eu coa alma pasaxeira
irei co meu paso lento
a armar vela na Gabeira

Deixo o sol que me alumee
esa luz lava os meus ollos
brilla como o raio verde
a min nada me escurece

Aquí onde a terra acaba
aquí onde o mar comeza
din chegar barcos de néboa
e ríos de auga clara.

¡Quérome ire, quérome ire!
para dónde, non o sei.
Cégame os ollos a brétema
¿para dónde hei de coller?

N'acougo cunha inquietude
que non me deixa vivir:
quero, e non sei o que quero
que é todo igual para min.

Quérome ire, quérome ire,
din algúns que a morrer van:
¡Ai!, queren fuxir da morte,
¡I a morte con eles vai!

"O río cando vai cheo
leva carballos e follas
tamén podía levar
as linguas murmuradoras"

Río levame luida
ó pé das augas que corren
para ver se diluiron
os amores de algún día

Pesadelo do meu seo
fuxe, non me desordenes.
nada son, nada me queiras.
Xa me vou, non desesperes

Todo pasa, todo é fráxil,
o amor e a vida enteira
pasa como a miña dor
cando chega a primavera

Xa nas augas nace a calma
sombra clara derramada,
moitas voltas deu o río
pra afogar o seu feitío.

Fum á fonte
beber auga
debaixo
dunha enramada
só para ver
ó meu amor
que a sede
non era nada

Arrimeime
a un pino verde
por ver si me consolaba
e o pino
como era verde
ó verme chorar
choraba

O mar anda
que desanda
anda que desaparece,
quen ten amores
non durme
quen non os ten
adormece.

Chegan, veladas chegan
as desfiadas e escuras voces
ó son da Terra
que cuspe a dor
e arreda a pena

Fía, amores fía
e só namora
a quen o quere.
No máis fondo
crávame as unllas
nesta pel.

Fía e desfía, sí
e volve a fiar
envolve arredor
esta voz, esta pel
que non soubo voar

Fía, amores, fía
e sobre a fronte
deseña estrelas,
sofre a mágoa
padece a pena
que golpea

O Terra,
fálame e di
se vou onda ti
devolver ou gardar
o que non é so meu.

Eu namoreime no aire,
aire me namorei
e o aire como é lixeiro
eu sen amor me quedei

Púxenme a contar estrelas
e a botalas no sombreiro.
Nunca lle puiden dar conta
Ata que veu o luceiro

Aluméame, aluméame
estreliña da fortuna
Aluméame, aluméame
antes de que saia a lúa

Eu polo mar, ti tamén
os dous andamos perdidos
ti no mar dos meus pesares
eu no mar dos teus sentidos

Aluméame, estrela da fortuna
mentres que non ven a lúa

O corazón e os ollos
son dúas cousas leales
cando o corazón ten penas
os ollos dan as señales

Queridiño, doenche os ollos
tamén che me doen os meus
vainos a lavar o río
onde a troita lava os seus

O amor que ha de ser meu
ha de ter a mao lixeira,
tera de coller a rosa
sen abanar a roseira

Sae lúa, sae lúa
sae se queres sair
que che quero ver a cara
e estou no fondo do mar.

Eu quero ir
para o altinho
que eu de aquí
não vejo bem

Se el adora
mais alguem
se el me ama
a min sozinho

Eu quero ir
para o altinho
que eu de aquí
não vejo bem

E a alegría
duma mãe
é uma filha solteira
casa a filha
vaise a rosa
da roseira

Eu quero ir
para o altinho
que eu de aquí
não vejo bem.