O LOBO

Detrais de cada home
está oubeando un lobo.
Un lobo que te come
e ten comesto ó povo.

Canto pode perderse
telo xa ben perdido.
Pro non hai que doerse
nin rosmar un laído.

Canto pode chorarse
telo xa ben chorado.
Pro non hai que calarse
nin sentirse abafado.

Podes todo ganalo
si despertas e loitas.
Co corazón che falo
galego que me escoitas.

A túa hora é esta:
colle a fouce mneu povo,
ergue a testa, protesta
e dempois mata ao lobo.

REQUIEM

Paco Pixiñas, zorro confeso,
fuche en carroza pra o cimenteiro.
Tanto rillar na carne de cocho
tanto rillar, matoute un arrouto.
Un torozón finou cos teus días
como te alcontras Paco Pixiñas.

Púñache os cornos seica a parenta,
síguechos pondo postmorten, seica.
Das malas lingoas non fagas precio,
durme tranquilo no teu sartego.
Vendiche vento, vendiches leria,
todo vendiches menos decencia.

Todo ten precio, todo se compra,
todo se vende, menos vergonza.
Diñeiro podre non fai mercede
alma mezquiña, todo empodrece.
Como che vai cariña de antroido,
tanto aforrar pra agora estar morto.

A nosa Terra nada che debe
nada lle importa que alá te quedes
dándolle estrume ó chan alleo
pois a Galicia sóbralle esterco.
Si fuches povo, dil desertaches,
Paco Pixiñas, Requiescat in pace.

ALFONSO DANIEL RODRÍGUEZ CASTELAO

Compañeiro Daniel de vida innumerable
como os astros do ceo i os camiños do mar
na tenebrosa noite da patria inhabitable
témoste no recordo con mao á luz alba.
A ti falo Daniel morto lonxe da terra
es noso i a túa luz alumea a escuridá
que nos deixou a historia de tres anos de guerra
en que os lobos mataron a luz e libertá.

Compañeiro Daniel, as pistolas sonaban
i enloitaron cunetas con sangue loitador
as pistolas sonaban i os panbidos berraban
a terrible victoria do odio e do terror.
E ti fúcheste lonxe predicar no deserto
pra erguerdes un exército que endexamais loitou
e morriches un día sin veres entreaberto
o camiño da volta que a túa alma soñou.

Pro na Patria abatida e do pobo explotado
nacimos nós os fillos da morte e do tristén
percurando furiosos vinganza e novo Estado
i unha roxa alborada sin cabo nin comén.
I a ti bo compañeiro que o furacán aleibe
matou desesperado na outra banda do mar
prometémosche a terra dunha Galicia ceibe
pra enterra- los teus ósos onde teñen que estar.